Op maandag 5 september 2022 zijn wij vertrokken. Punt.
We hebben geen plan, we hoeven nergens naar toe en nergens te zijn. Wij zijn onderweg, simpel gezegd.
We noemen het een avontuur. Omdat het niets is van wat we kennen. En alles wat we niet kennen. Life will tell us.
Op dit moment zijn wij even terug in Nederland. We zien het als ons volgende avontuur.

Follow us on Instagram

We zitten nu een maand op het Kroatische eiland Korčula, midden in de azuurblauwe Adriatische zee. Het leven hier is als een vakantie. In de ochtend naar de markt om verse vis en groente te kopen. Die we ‘s middags in de zon op ons balkon opeten. Middagen op het strand, fietstochten langs de kust. En soms schuilen we voor de koude Bora die hard uit de hoek kan komen.

Na een week werken in Nederland vloog ik terug naar Kroatië. Het was een leuke gewaarwording dat het voelde alsof ik naar huis ging. Mijn familie kwam mij ophalen in Split en we bleven er overnachten. De volgende dag, bij aankomst in de haven, was onze overtocht gecanceled. Het waaide te hard. Reizen via de weg duurt zoveel langer dat wij besloten een dagje langer in Split te blijven.

Na een kort verblijf van slechts één week reden wij van Istanbul door naar Kroatië. Weer 1500 km in de auto. De reis daarheen ging door Griekenland, Macedonië, Albanië en Montenegro. Deze laatste drie landen had ik niet eerder bezocht. En zoals ik al eerder ervaarde, merk ik dat mijn vooroordelen bij aankomst helemaal niet kloppen.

Het lijkt erop dat wij graag blokken van 1500 km rijden. Want zover ligt Istanbul – onze volgende bestemming – van Bansko verwijderd. Deze Turkse wereldstad is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend. In al haar historische en culturele diversiteit en met haar vele afleidingen. De stad waar Europa en Azië elkaar ontmoeten en wij onszelf.

We reden 1500 kilometer en arriveerden in Bansko. Op dat moment was het bewolkt en het regende. We kregen een studio toegewezen van 25m2 waar we een maand met z’n drieën moesten verblijven. Ik kon mijn draai niet vinden. Ik wilde weg. En toen na 2 weken brak de zon door en kon ik zien waar we waren. Bergen. Overal om ons heen. PRACHTIG! Ik was verkocht.

Praag is geweldig! Wat een stad! Ik kan daar wonen. Simpelweg door de stad wandelen, de tram pakken, de prachtige gebouwen bekijken, een koffie drinken in één van de vele gelegenheden, de cultuur leren kennen met de mensen praten. Ik was er thuis. Desondanks zijn we er maar een week gebleven omdat een Worldschooling project ergens anders op ons wachtte.

Wie wil er nou niet een tijdje in Berlijn zitten? Wij wel. We konden er twee weken op het huis en de hond passen van stel fotografen die naar het buitenland gingen. Daarmee kwam ook onze wens in vervulling om te ervaren hoe het is om een hond in de familie te hebben. Dat liep meteen al heel anders dan we verwacht hadden. De hond kreeg meteen Vermissungsweh.

Nu wij langer op één plek zitten, kunnen wij inburgeren. We zijn bezig ons Frans op een hoger niveau te brengen. Ook zijn we de buurt eigen aan het maken. Waar hebben ze de beste baquettes, welk café schenkt goede wijn (allemaal!) en welk dorp heeft een leuke markt. We hebben een bron gevonden waar het water beter smaakt dan uit fles of kraan en we bezoeken een paar kastelen.

We zitten in Limoux. In een leuk huis dat we voor een maand hebben gehuurd van een Engels stel. Heerlijk even wat langer op één plek te kunnen zijn. Om de stad echt te leren kennen. Waar de goede winkels en markten te vinden zijn. Om wat meer sociale contacten te leggen. Een normaal soort leven, zeg maar. Al is het maar voor even.

Eén voor één hebben wij de drie eilandjes voor de kust van La Rochelle bezocht, met als laatste Île d’Oleron. Wij zijn niet zo van de toeristische bezigheden, maar genieten vooral van het alledaagse. Tijdens ons verblijf aldaar besloot onze dochter spontaan dat ze zelfstandig ging fietsen en wij organiseerden een spontane kooksessie aan zee.

La Rochelle, een prachtig stadje aan de kust, waar we 8 jaar geleden eerder ook waren. Door een ongelukkige gebeurtenis toentertijd bij onze gastvrouw werd ons verblijf snel afgebroken. Zij had ons uitgenodigd om op enig moment terug te komen en het over te doen. Dat hebben wij nu gedaan.

We gingen van de weg af. Een lege maag deed ons een restaurantje binnen lopen. Daar ontmoetten wij Yann, telg uit een wijnmakersgeslacht. Hij nodigde ons uit. Voor een diner bij hem thuis. Voor een bezoek aan een bevriende Champagne maker. Wij besloten gehoor te geven en wijzigden onze koers. Zo gaan die dingen.

We zijn het Kanaal overgestoken om de draad, die we een paar weken geleden loslieten, weer op te pakken. We zijn terug aan de Opaalkust. Alhoewel de zeelucht deed ons goed doet, hebben we toch besloten onze tour aan te passen. Dit keer om de Stad van Liefde te bezoeken.

Ik was terug in Nederland om een paar dagen aan een klus te werken. Daarna voegde ik me bij mijn familie die nog steeds in Kent zat. We genieten enorm van Engeland en met name de Zuidkust. Dus wij besloten daar te blijven hangen. Nadat wij Deal achter ons lieten, gingen wij naar Hythe, Dungeness en Hastings.

Deal is gewoon prachtig. Dit schilderachtige dorpje aan de kust van Kent zat vroeger vol met smokkelaars (net als bijna alle kustplaatsjes daar). Wij voelden ons meteen thuis in dit kunstenaarsdorp met haar ontspannen vibe en langgerekte kiezelstranden.

Vanuit Brussel reden wij naar Cap Gris-Nez, een prachtig kustplaatsje iets ten zuiden van Calais. Van daaruit konden wij aan de overkant Engeland zien liggen. Ons avontuur is spontaan, beslissen in het moment. En wij hadden wel zin om de oversteek te maken. Zo zaten we twee dagen later al in Kent.

Wegrijdend uit Amsterdam verlieten wij de zomer en reden wij de herfst tegemoet. Op de plaats van bestemming werden wij verwelkomd met rondwaaiend blad en een knallend onweer. Onze eerste stop was bij de altijd gastvrije Tantine en Tonton in Brussel. Ons plan was om drie nachten te blijven. Het werden er vijf.

Het waren rare weken die vooraf gingen aan ons vertrek. Dat we weg zouden gaan leek heel onecht. Al voelde ik aan de zenuwen in mijn buik dat er iets te veranderen stond. We deden al onze dagelijkse dingen, nog één laatste keer. En toen was het ineens ‘departure day’.